Terapia miofunkcjonalna

Terapia miofunkcjonalna cieszy się coraz większą popularnością, a to za sprawą swojego dobroczynnego oddziaływania na pacjenta. Czym jest metoda miofunkcjonalna, na czym polega i komu jest dedykowana?
W zaburzeniach miofunkcjonalnych przede wszystkim należy doszukiwać się nieprawidłowego sposobu połykania, tzw. typu niemowlęcego (w trakcie połykania język wsuwa się między zęby, napierając na nie). Niesie ono za sobą wiele problemów, szczególnie ortodontycznych (wady zgryzu) i logopedycznych (wady wymowy, głównie seplenienie międzyzębowe). Chcąc przywrócić prawidłową pracę języka, należy wyrównać napięcie mięśniowe wraz z funkcjami mięśni znajdujących się w okolicach twarzy.

Częstym objawem zaburzeń miofunkcjonalnych jest dystonia – mimowolne ruchy w obszarze ustno-twarzowym, polegające na otwieraniu i zamykanie ust, którym mogą też współtowarzyszyć mimowolne ruchy języka.W przebiegu zaburzeń miofunkcjonalnych rzadko dotykają one tylko sfery ustno-twarzowej. Zazwyczaj dotyczą całego ciała.

Po czym jeszcze można poznać zaburzenia miofunkcjonalne?
Zważając na nierównomierne napięcie mięśni ustno-twarzowych, warto zwrócić uwagę na:
    • asymetryczne ustawienie głowy, która jest pochylona w jedną stronę,
    • nieprawidłowa postawa podczas siedzenia – plecy są zaokrąglone, zaś głowa wydaje się leżeć na ramionach, co skutkuje niekorzystnymi warunkami do utrzymania zamkniętych ust, prawidłowego połykania, prawidłowej pozycji języka, a nawet wydawania głosu; pacjent sprawia wrażenie wiotkiego;
    • nieprawidłowy tor oddychania – osoby z zaburzeniami miofunkcjonalnymi często oddychają, angażując w to unoszenie ramion, przy czym klatka piersiowa jest zapadnięta; nieprawidłowe oddychanie niesie ze sobą szereg konsekwencji, jakimi są m.in. zbyt mała ilość dostarczanego tlenu do mózgu i mięśni;
    • wadliwa wymowa niektórych głosek, najczęściej seplenienie międzyzębowe, boczne lub przyzębowe, a także wadliwa realizacja głosek t, d, n, l.

Terapia miofunkcjonalna ma na celu:
    • rozwiązanie problemów postawy ciała, jego symetrii, koordynacji oko-ręka, kontaktu wzrokowego, a także koncentracji i oddychania,
    • zmianę na prawidłowy sposób połykania, a co za tym idzie poprawę czynności mięśni ustno-twarzowych,
    • terapię seplenienia międzyzębowego, bocznego i przyzębowego.

Jak przebiega terapia miofunkcjonalną?
Terapia miofunkcjonalna dedykowana jest pacjentom w każdym wieku. Głównym celem terapii jest prawidłowe połykanie (dorosły typ połykania, podczas którego język nie wsuwa się między zęby), ale nie od tego zaczynają się ćwiczenia. Początkowo to właśnie mięśnie zawiadujące językiem i nie tylko muszą pracować prawidłowo i dopiero wtedy rozpoczynają się ćwiczenia połykania. Poszczególne etapy terapii obejmują ćwiczenia warg, języka, połykania, a do tego równolegle pracuje się nad koordynacją oko-ręka, pracą mięśni całego ciała, prawidłową postawą czy oddychaniem.

Ćwiczenia metodą miofunkcjonalną powinny mieć miejsce raz w tygodniu i trwać około 30 tygodni. Jeżeli po tym czasie połykanie zostanie ocenione jako prawidłowe (co ma miejsce u większości przypadków), następują jeszcze 4. spotkania w odstępach 3-miesięcznych. Jeśli przez rok wypracowane prawidłowe połykanie się utrzyma, należy wnioskować, że terapia zakończyła się sukcesem. W niektórych przypadkach, np. podczas leczenia ortodontycznego, terapia miofunkcjonalna powinna zostać wydłużona aż do zakończenia leczenia zgryzu.

Pamiętaj, że tylko certyfikowany terapeuta miofunkcjonalny jest w stanie postawić prawidłową diagnozę.